« وَلا نَبْتَغی بِذالِكَ بَدَلاً وَلايَرَی اللَّهُ مِنْ أنْفُسِنا حِوَلاً . نَحْنُ نُؤَدّی ذالِكَ عَنْكَ الدّانی وَ القاصی مِنْ أوْلادِنا وَأهالينا ، وَ نُشْهِدُاللهَ بِذالِكَ وَ كَفَی بِاللهِ شَهِيداً وَأنْتَ عَلَيْنا بِهِ شَهيدٌ . »
«دیگر پیمان نخواهیم شکست و خداوند دگرگونی از ما نبیند و از این پس فرمان تو را به نزدیک و دور از فرزندان و خویشان خواهیم رساند و خداوند را بر آن گواه گیریم و هرآینه خداوند بر گواهی کافی است و تو نیز برما گواه باش.»
«إبتَغی، یَبتَغی» به معنای جست‌وجو کردن و کسب کردن است. «وَلایرَی اللهُ مِنْ أنْفُسِنا حِوَلاً»: خداوند از ما تغییر نبیند. این جمله دعا است؛ یعنی اینک که بیعت زبانی می‌کنیم، إن شا الله که خدا از ما تغییر نبیند و ما هم چنان کارمان را انجام دهیم.
«نَحْنُ نُؤَدّی ذالِکَ عَنْکَ الدّانی وَ القاصی»: به کسانی که دور هستند فرمان تو را می‌رسانیم و ادا می‌کنیم. «مِنْ أوْلادِنا وَ أهالینا»: و نیز به فرزندان و خویشانمان.
«وَ نُشْهِدُ اللهَ بِذالِک»: و خدا را شاهد می‌گیریم که ما با تو عهد می‌کنیم که هم خودمان پیمان را نگه‌داریم و هم به دیگران بگوییم.
«وَ کفَی بِاللهِ شَهِیداً»: و خداوند برای شهادت و گواهی کافی است. «وَأنْتَ عَلَینا بِهِ شَهیدٌ»: و ای رسول‌الله! تو هم بر ما شاهد و گواه هستی.
این آخرین جمله‌ای است که پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله در جملات اقراری و عهد و پیمان به مردم تلقین کردند.
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
